Beret w akcji Beret w akcji
465
BLOG

Wspomnienia z Powstania Warszawskiego - Część 130

Beret w akcji Beret w akcji Rozmaitości Obserwuj notkę 8

Wacław Urbański ps. "Wacek" batalion "Miłosz" kompania "Bradl" pluton "Truk"

Walki kompanii "Bradla"- cd.

Piwnice domu zostają szybko zajęte, zlikwidowanych zostaje 3 żołnierzy niemieckich, stawiających opór. W jednej z piwnic znajdujemy posłania zrobione z rozbitej beli papieru, złożony oficerski mundur, stoliczek, a na nim 3 obiady i pół litra miętówki! Jesteśmy bardzo głodni, ale wszyscy boją się spróbować obiadu, sądząc że jedzenie jest zatrute ( o czym często donosi prasa powstańcza). Ja z kolegą nie zważamy na możliwość zatrucia - zjadamy po półtorej porcji! Na miętówkę znajduje się więcej amatorów.

W tej akcji zdobyliśmy bardzo dużą ilość granatów, amunicji do pm i do karabinów.

Podkopem pod ulicą dotarło do nas jeszcze czterech żołnierzy, żeby wzmocnić nasze skromne siły. Przyszła też dziewczynka w dwudziestoma granatami w koszyku*. Na polecenie por. "Truka" zrobiono z tych granatów 3 wiązki - przy ich pomocy otwieramy przejście do piwnic domu nr 6. Zabijamy dwóch Niemcow ukrywających się w piwnicach i atakujemy obsadę parteru. Niemcy są świetnie uzbrojeni, bronią się z determinacją. W walce ginie "Karolek". W pewnym momencie zostaję uderzony granatem w nogi; znajdujący się tuż przy mnie pchor. "Dewajtis" błyskawicznie odciąga mnie i kopnięciem odrzuca granat. Wybuch następuje dalej i nie wyrządza nam krzywdy.

Dzięki użyciu miotacza ognia opanowujemy dom nr 6, powiększamy nasz zapas broni i amunicji. Por. "Truk" rozstawia posterunki. Przydzielony zostałem do piwnicy z wybitym dużym otworem w murze, gdzie wykopy łączyły ogród sejmowy z terenem Ambasady Francuskiej. Oprócz mnie obsadę piwnicy stanowi  st. sierżant pchor. "Lasota", "Odrobina" i jakiś żołnierz, którego pseudonimu nie przypominam sobie. Naszym zadaniem było nie dopuścić Niemców do wejścia, aby im uniemożliwić korzystanie z wykopów. Za niespełna pięć minut do naszej piwnicy wszedł Niemiec z formacji SA. Nie zauważył nas. Zaczął oczyszczać buty z gliny i przeklinać. Zlikwidowaliśmy go po cichu. Wszedł drugi, wysoki drab w czarnym mundurze, z trupią czaszką na czapce. Gdy zobaczył biało-czerwone opaski na naszych mundurach, zbielał jak papier - został zlikwidowany tak jak poprzednik. Po chwili wszedł trzeci, w koszuli z zawiniętymi rękawami, z gołą głową, z pistoletem w ręku. Zaczął otrząsać buty z ziemi. Zdziwił się niezmiernie zobaczywszy w piwnicy czterech Polaków, któryś z nas oddał pojedynczy strzał. Niemiec zachwiał się, ale nagle się wyprostował i oddał kilka strzałów w naszym kierunku, na szczęście nie były one celne. Po chwili już nie żył. Czwarty Niemiec podzielił los kolegów. Ciała zostały uprzątnięte, a krew zasypana piaskiem. Czekamy w napięciu na następnych Niemców, gdyż piwnica ta jest piwnicą przechodnią. Nikt się nie pojawia ...

Nagle od strony ogrodów sejmowych słyszymy warkot czołgów i samochodów i krzyki żołnierzy - widocznie Niemcy przystępują do przeciwnatarcia. Po chwili w naszą stronę zaczyna się przesuwać zasłona dymna, za nią posuwa się wojsko. Zrywa się mały wiaterek i znosi zasłonę w prawo w stronę pomnika płk. Nullo. Niemieccy żołnierze również skręcają w prawo! Oficer wrzeszczy na nich, żeby zawracali. Któryś z powstańców strzela do niego, kula ugodziła go śmiertelnie. Piechota niemiecka kryje się w ruinach wysadzonych w powietrze willi, po chwili jednak rusza wnaszą stronę. Witamy Niemców silnym ogniem z okien piwnic i parterów świeżo zajętych domów. Kilku Niemców pada, reszta zawraca do ogrodu sejmowego. Niebawem wyrusza w naszą stronę druga, tym razem silniejsza grupa Niemców. Zostaje ona odparta i Niemcy, jak w poprzednim natarciu, cofają się do ogrodu sejmowego, tracąc paru żołnierzy. Po 40 minutach Niemcy atakują nas trzeci raz.

Podzieleni na dwie grupy atakują równocześnie z budynku przy ul. Senackiej i z ogrodu sejmowego. Pierwsz grupa naciera na dom nr 4, a druga grupa - na dom nr 6. Nie dopuszczamy ich do żadnego z budynków. Kilku próbuje po szańcach wykopów dotrzeć do naszego domu. Stajemy z "Odrobiną " przy wejściu i strącamy paru atakujących do wykopów, a reszta wycofuje się. Są zawracani przez swoich dowódców, znowu nacierają na nasze domy.

Przy trzecim natarciu ustawiają karabiny maszynowe w oknach domu przy ul. Senackiej i stamtąd ostrzeliwują nasze posterunki, zmuszając nas do chwilowego zaprzestania ognia. Zobaczyłem Niemca wyłaniającego się spoza gruzów. Chcę go zlikwidować, lecz w magazynku zabrakło mi kul! Odrzucam automat i chwytam karabin, przyklękam i ... otrzymuję postrzał w obojczyk. Ręka bezwładnie opada w dół, a karabin uderza w piwniczny beton i oddaje strzał. Kolba odrzutem uderza mnie w szczękę. Padam uderzając głową w beton. Tracę przytomność. Gdy odzyskałem ją, słyszę przelatujące nade mną kule, które rykoszetem odbijają się od ścian. Słyszę również jęki rannego "Odrobiny".

Znajdujemy się pod silnym ostrzałem i na razie nikt nie może przyjść nam z pomocą.. Czuję, jak ciepła krew zalewa mi pierś i plecy. Z rękawa sączy się struga krwi. Z narażeniem życia przedostaje się do nas "Grażyna", czołgając się odciąga mnie w bezpieczne miejsce. Założono mi prowizoryczny opatrunek, ułożono na noszach i przeniesiono tunelem pod jezdnią na drugą stronę ul. Frascati. Teraz zajęła się mną "Leśniczanka": obmyła z krwi piersi i plecy, zmieniła opatrunek.

Następnie przejęła mnie służba sanitarna plutonu por. "Bończy"; podziemnymi przejściami oraz pod barykadami zaniesiono mnie do szpitala na Mokotowską 55. Po drodze na ul. Wilczej spotkaliśmy nasze łączniczki "Mirkę" i "Różę", asystowały mi w drodze do szpitala. W piwnicach szpitala czekałem w zaduchu i smrodzie dwie godziny na zabieg. Po zabiegu zostałem przeniesiony do naszego kompanijnego punktu sanitarnego Wiejska 16. Następnego dnia odwiedził mnie por. "Truk". Wręczył mi legitymację AK,oznajmił, że zostałem awansowany na starszego strzelca i będę odznaczony Krzyżem Walecznych. Poinformował mnie, że moi koledzy odparli ataki Niemców i utrzymali pozycję.

Przed ogłoszeniem kapitulacji zostałem awansowany do stopnia kaprala, miałem wówczas osiemnaście i pół roku.

Lubię ludzi - wierzących, ateistów, prawicę, lewicę i centrum, Niemców, Rosjan i Żydów.Nie lubię, gdy ludzie gardzą ludźmi. Marzy mi się tygodnik "Polityka inaczej".

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Rozmaitości